Magnus

Toelichting herkomst en betekenis

Magnus is een jongensnaam. En Magnus is naam met geschiedenis! Magnus wordt voornamelijk gebruikt in het Engels, Duits en Scandinavisch, en de oorsprong is Latijn. Het komt letterlijk van het woord 'magnus' met de betekenis groot. Makkr (Oud-Noors) is een originele vorm van de naam. De voornaam is afgeleid van de Latijnse achternaam, voor het eerst bekend van de Heilige Roomse keizer Karel de Grote (747-814), wiens naam in het Latijn werd opgetekend als Carolus Magnus, of 'Karel de Grote'. De naam werd later overgenomen door middeleeuwse Scandinaviërs als eerbetoon aan de keizer. Saint Olaf, de vroege 11e-eeuwse koning van Noorwegen en een bekeerling van het heidendom, gaf de naam Magnus aan zijn zoon. Magnus werd al snel een traditionele koninklijke naam, die is gedragen door zeven koningen van Noorwegen. Hieronder waren Magnus I (Magnus de Edele, 1035-1047) en Magnus VI (Magnus de Wet-Mender, 1238-1280). Drie koningen van Zweden en verschillende heiligen droegen ook de naam. De naam werd in de middeleeuwen via de Shetlands in Ierland en Schotland geïntroduceerd. Magnus heeft wel meer dan 10 varianten die in het Engels en andere talen worden gebruikt. Engels varianten omvatten onder andere Maccus, Magnes, Magno, Magnos, Magnuss, Magnusson, Mago, Manus (ook gebruikt in het Gaelic en Iers), Manyus en Mayer. Een andere Engelse variant is de verkleinvorm Mack (ook gebruikt in het Scandinavisch). Varianten van Magnus die in andere talen worden gebruikt, zijn Maghnus (Gaelisch en Iers), Magnús (Scandinavisch), Manius (Schots), Mans (Scandinavisch), Mauno (Fins), Maunu (Fins), Mànas (Schots), Måns (Scandinavisch), en Mogens (Scandinavisch). De naam is nog steeds populair in Scandinavische landen. Ook in Nederland geven steeds meer ouders hun kind de naam. Daarom staat de naam veelal in de overzichten van de SVB.